Druga połowa XX wieku to dla Świata Zachodniego czas prawdziwego szaleństwa na punkcie sztuk walki pochodzących z dalekiej Azji. Stało się tak za sprawą legendarnego gwiazdora kina akcji — Bruce’a Lee. Ten mistrz Kung Fu zachwycał widzów niesamowitymi wyczynami na ekranie, pokonywaniem dziesiątek przeciwników, nieludzką wytrzymałością i sylwetką. Dzięki tej postaci tłumy osób skłoniły się w stronę treningu dawnych chińskich sztuk walki, rozwijających w równym stopniu ciało ćwiczącego, co jego cechy duchowe. Zebrane przez mistrzów techniki znane są pod wspomnianą już nazwą Kung Fu, ale także jako tajemnicze Wushu.
Cechą charakterystyczną Kung Fu są liczne pokazy i demonstracje, które mają ukazać umiejętności opanowane przez adepta sztuki. Widowiskowe imitacje walki mają na celu nie tylko wywołanie zachwytu wśród widowni, ale także poprawienie kondycji i zachowania w trakcie realnego starcia u ucznia. Co więcej, to właśnie dzięki tym popisom Kung Fu zdobyło świat produkcji filmowych. Akrobatyka, sprawność fizyczna i elastyczność mistrzów oraz skuteczność technik zapewniła tej sztuce wieloletnią dominację na ekranach i w sercach widzów.
Kung Fu to nie tyle sztuka walki, ile obszerny zbiór różnorodnych stylów, które obejmują techniki pozwalające na użycie także mieczy czy włóczni. Najbardziej znane przeciętnemu odbiorcy są jednak elementy oparte na tradycyjnych dźwigniach, ciosach i kopnięciach. Style różnią się od siebie takimi szczegółami, jak taktyka stosowana w starciu czy nawet dystans, który powinien być zachowany od rywala. Najbardziej znanym przedstawicielem Kung Fu na świecie jest szkoła Shaolin. Styl ten powstał w odosobnionym buddyjskim klasztorze, zaś jego cechami szczególnymi jest chociażby bardzo duży nacisk na rozwój siły, wytrzymałości i rozciągnięcia ucznia. Niezwykłe wrażenie robią fotografie mnichów z tego zakonu, którzy dokonują wręcz nieludzkich czynów za sprawą długoletniego szkolenia. Oprócz cech fizycznych, Shaolin skupia się też szczególnie na umiejętnościach walki wręcz. Inne style to chociażby Wudangu oraz Emei, które w większym stopniu podkreślają ważność rozwoju duchowego oraz zwinności adepta Kung Fu.
Miłośnicy sztuk walki z pewnością kojarzą chińskie dyscypliny z tak zwanymi stylami opartymi na ruchach zwierząt i zjawiskach przyrody. Są to pomniejsze odłamy Kung Fu, wywodzące się ze wspomnianych już Shaolin, Wudang oraz Emei. Najpopularniejszy z tych stylów to Wing Chun (Pięść Pięknej Wiosny), który ma pozwolić na odkrycie zamiarów przeciwnika i błyskawiczne wyeliminowanie go krótkimi, oszczędnymi ciosami. Hei Hu Pai (Tygrys) to walka za pomocą miecza, kija oraz gołych pięści, którą żmudnie ćwiczy się na drewnianych imitacjach rywali. Pak Hok (Biały Żuraw) naucza swoich adeptów płynnego poruszania się po kształcie koła lub linii prostych, co ma mylić przeciwnika w walce. Dużym zainteresowaniem cieszy się także Tang Lang Pai (Modliszka), egzotyczny styl, który przewiduje kopiowanie ruchów modliszki. Techniki, na które kładzie się największy nacisk w tym stylu to rozbudowane uderzenia łokciami.
Kung Fu stawia bardzo duży nacisk na rozwój duchowy swoich uczniów. Rozwijane jest ich poczucie honoru, odwaga oraz sprawiedliwe ocenianie sytuacji. Często ćwiczenia są wzbogacane nawet o różnorodne rodzaje medytacji i przemyślenia. Na koniec warto też wspomnieć, że to dzięki chińskim stylom walki wręcz narodziło się chociażby dzisiejsze Karate, które w początkowej fazie istnienia było tłumaczone po prostu jako „chińska pięść”.